Nie moja droga - zresetować mózgu jednym kliknięciem chęci się nie da. Za bardzo wierzysz w to, że świat układów scalonych, które są podstawą działania komputerów, w istotnym założeniu przypomina działanie naszego umysł. A to zupełnie błędna ścieżka rozumowania! Naukowcy do tej pory nie wiedzą czy dopamina, serotonina, czy noradrenalina - neuroprzekaźniki hormonalne wywołujące u nas poczucie szczęścia (ich brak przyczyną jest depresji), to wynik reakcji na bodźce wewnętrzne czy ich pochodzenie jest zewnętrzne.
Nie rozumiem dlaczego tak bardzo polegasz na wiedzy świata nauki, która istnieniu jakiejkolwiek postaci ducha zaprzecza. Nauka broni się przed tym co Ty chciałabyś nazwać nadprzyrodzonością zjawisk. Nauka zna jedynie wynik doświadczenia, które jest w zgodzie lub prawdzie (teoretycznej) - zaprzecza.
Natomiast prawda o człowieku - nawet bez tej nauki - jest widoczna gołym - nieuzbrojonym okiem: obłuda, chęć udawania, pławienie się w narcyzmie, chowanie głowy w piasek, chwytanie się poręcznej, praktycznej "idei", by zasadność istnienia swojego udowodnić. Kupa gówna, na kupie gnoju, które w roju bakterii i robactwa świat pogania, by lepiej ułudę trawić.
A wszystko po to, by dożyć starości stuletniej, godziwej i na swój sposób szczęśliwej ... Oto wam chodzi robaki, wżerające się w rany istnienia. Tylko kto, za tą waszą zmurszałą starczość zapłaci? Młodzi - a jakże! Ci sami, których grzyb waszych uprzedzeń, zagonił w uliczkę bez wyjścia.
Więc posłuchaj mnie uważnie .... podcieranie tyłka papierem usprawiedliwiania - bo chcesz żyć - znaczy tyle, co podanie ręki temu, który już tonie ... a nawet zaczął już tonąć wcześniej - zanim się urodził ... z Twojego łona "miłości".
I czy teraz rozumiesz? Kurwa mać! Czy rozumiesz, że życie które dałaś komuś, nie ma nic wspólnego z miłością! A było jedynie, zwierzęcą potrzebą pierdolenia!!!
Przytulam Ciebie, kocham dusze błądzące, bo sam - tak jak Ty kiedyś - wskoczyłem do studni zapomnienia.
* * *
... i tak, przyjęła ziemia jego, jak i przyjmie Ciebie. Odszedł do najukochańszej Kobiety Świata, która daje życie i powala śmiercią. Ja też kocham ziemię, bo kocha nas bezwarunkowo. Nie krzyczy, gdy słaniamy się w bólu. Nie płacze, gdy padamy ze zmęczenia. Przyjmuje nas chłodną wilgocią robactwa, chcącego wyssać to, co było przekleństwem całego doczesnego życia, pełnego poniżeń, upodleń, upadków sumienia. Ziemia nie zdradzi nas nigdy, więc nie ma co po umarłych rozpaczać, a jedynie żalić się nad losem tych co pozostali.
Przytul się do niej czasami. Ona o nic nie prosi, natomiast daje chwilę scalenia, z całym Wszechświatem. Bezcenną.
