Eksperyment myślowy, ciągle trwa w mojej głowie.
Przyjrzyjmy się sytuacji zewnętrznej. Od naszych narodzin, trwa swoista walka z grawitacją - przeciwstawianie się przyciąganiu. Gdy podnosimy rękę, gdy podnosimy nogę krocząc po Ziemi, gdy pochylamy się by się następnie wyprostować, gdy siadamy, lub leżymy by ... powstać - w każdym momencie działamy na przekór jej siłom.
A teraz spójrzmy na nasze wnętrze. Gdy oddychamy, powiększamy płuca, by następnie uwolnić z nich powietrze. Serce tłoczy w górę krew, na przekór przyciąganiu. Każdy organ wewnętrzny pobiera składniki materii, po to by mieć określoną masę istnienia - własną przeciwstawną ziemskiej grawitacji. Można powiedzieć, że Ziemia przyciąga te organy, ale równie dobrze - że te organy przyciągają Ziemię.
A co z ludzkim myśleniem? Skoro natura człowieka polega na wiecznym przeciwstawianiu się grawitacji, więc również powinniśmy zaobserwować tego efekty w ludzkich myślach. I tak jest w istocie! Każdy dialog polega na wyrażaniu odmiennej opinii, przeciwstawnym (często) argumentowaniu! Są oczywiście komentarze zgodne z autorem tekstu, ale dowodzą one jedynie tego, że ktoś poddaje się grawitacji zewnętrznej. Nie może jednak tego robić w nieskończoność, bo tak jak kometa Ison, ulegnie spaleniu (rozbiciu) przez obiekt o silniejszym przyciąganiu. Każdy nawet najbardziej sprzyjający autor komentarza, musi kiedyś "odlecieć" na bezpieczną odległość - jak kometa.
W jaki sposób ludzki umysł próbuje kontrolować grawitację? Sposoby tego znajdujemy w praktykach mnichów dalekiego Wschodu - jedynym sposobem "walki" z grawitacją, jest wydłużanie efektów jej działania w nieskończoność. Jogina, spowalnia oddech i bicie serca. Ćwiczący tai chi wydłuża każdy ruch ciałem. Ćwiczący karate, wyzwala energię grawitacji w jednym celnym uderzeniu. Jeśli wydłużymy czas każdego ruchu w nieskończoność, grawitacja ulegnie rozproszeniu.
A co robi człowiek tzw. Zachodu? Wdaje się w niekończące się dyskusje, które w swej istocie polegają na zaprzeczaniu lub uzupełnianiu każdego zdania. Innymi słowy "rozrywa" grawitację na uzupełniające się części. I nie ma innej możliwości. Człowiek zachowuje się tak, nie dlatego, że tak chce, tylko dlatego, że taka jest właściwość grawitacji.
Cały świat naukowy, badający działanie mózgu koncentruje się na oddziaływaniach elektromagnetycznych, zupełnie pomijając i nie dostrzegając roli, jaką pełni w naszym myśleniu grawitacja. Dostrzegli jej znaczenie wielcy mnisi buddyjscy. Bo przecież, Budda, po nocy spędzonej pod drzewem życia, doznał objawienia i na przyczynę wszystkiego wskazał ... Ziemię.
Eksperyment myślowy trwa nadal.
